Zomaar een paar hoogtepunten
Blijf op de hoogte en volg Jolande
29 Mei 2015 | China, Tsjoengking
Met de snelle trein - hij rijdt inderdaad meer dan 200 km. per uur - reis ik naar Xi'an. Eindeloze heuvels en vlaktes trekken aan me voorbij. Reizen met de trein is een ontspannen en geweldige optie. Eén klein dingetje: voordat je in de trein zit is het wel spannend, vind ik het perron en de stoel waarin ik zit en kan ik mijn 19 kg. wegende rugzak een beetje kwijt. De weg vinden blijkt geen probleem, als westerling wordt je bijna aan de hand genomen en letterlijk op de juiste plek afgeleverd, pal voor de deur van de juiste coupé, waar iedereen trouwens keurig in de rij blijft staan wachten: heel gedisciplineerd. Het is belangrijk je kaartje en paspoort paraat te houden, want je wordt ontelbare keren gecontroleerd. De wagons zijn erg ruim en ingedeeld als een vliegtuig: stoelen A, B en C aan een kant D en F aan de andere. Ook de beenruimte is royaal, ik kan zelfs mijn rugzak naast/voor mijn stoel kwijt, kunnen we in Nederland nog wat van leren. Er zijn stewardessen en dames die 'koffie, thee en limonade' verkopen. Mijn treinreis duurt 2,5 uur en we zijn stipt op tijd over.
Opgewacht door Steven, mijn nieuwe gids, rijden we door het drukke verkeer naar het hotel: Grand New World. Een enorm bakbeest met ik weet niet hoeveel kamers, niet bepaald gezellig en zeker niet van het kaliber van Pingyao, maar prima voor twee nachtjes. WIFI geregeld, wasje ingeleverd, geld gepind en wat gegeten en dan nu lekker onderuit en CNN nieuws kijken. Het hotel is gelegen aan de rand van de Moslimwijk met veel winkeltjes en een prachtige moskee en er is dag en nacht leven, maar niet storend.
Na een goed en uitgebreid ontbijt vroeg op pad voor een vol programma dat begint bij, wat ik hoop zal zijn, een van de hoogtepunten van mijn reis: het terracotta leger van Xi'an. En ik wordt niet teleurgesteld. Allereerst moeten we wel even door de gebruikelijke Chinese propaganda molen. Men probeert, m.n. de westerse toerist, de indruk te geven dat je je in een zeer speciale omstandigheid bevind, je bent de gelukkige, zoveelste gast en daarom krijg je de kans iets unieks te gaan zien of meemaken. Ik heb na twee keer door dat dit altijd trucjes zijn om je tot de aankoop van dingen te verleiden. Of je ontmoet, zoals hier, één van de 'vinders' van het terracotta leger, die heel charmant met je op de foto gaat en zijn handtekening in een boek zet dat je dan vervolgens wel moet kopen. Moet er wel een beetje om lachen, want hoe je het ook bekijkt, ze doen het zo achteloos dat het ff duurt voor je het door hebt. Ik koop het boek wel - was t toch van plan - maar trap niet in de 'verhoogde' prijs voor de handtekening (extra kosten Y 200,-). Een grote groep Amerikanen, die na mij binnenkomt heeft 't duidelijk niet door, gezien de commentaren en verbaasde blikken, hilarisch!!
Na een korte wandeling bereik je een plein met vier grote gebouwen. Drie zgn. putten met de beroemde legers en een expositieruimte, waar een permanente tentoonstelling is. De gids manoeuvreert me allereerst naar put 1, de grootste, maar ik heb de Lonely Planet gids niet voor niets en die raden aan om de putten in omgekeerde volgorde te doen voor een maximaal effect. En DAT is wat ik wil, het meeste eruit halen. Het kost even wat overredingskracht, want Chinese gidsen zijn meer van 'wat we altijd doen is goed' en hij snapt totaal niet waarom dat gekke Hollandse mens nou ineens de andere kant uit wil, maar uiteindelijk haalt hij bakzeil. En ben ik even blij dat ik voet bij stuk heb gehouden. Put 3 is nog vrijwel onontgonnen (hoop dat dit het juiste woord is), hier zullen ze volgend jaar beginnen met de opgravingen. Er zijn bij proefopgravingen wel wat soldaten gevonden, die hier in glazen vitrines staan opgesteld. Put 2 is uitgegraven, dit is waarschijnlijk het 'hoofdkwartier' van het leger geweest. Best gaaf om de figuren in 'levende' lijve te zien. Indrukwekkend en erg speciaal. Maar dit is niets bij wat me in put 1. te wachten staat: ONGELOFELIJK !!! Mij krijg je niet snel stil, maar dit is werkelijk om stil van te worden. De put is groter dan een vliegtuighangar en zover je kijken kunt levensgrote terracotta figuren. Je kan rondlopen en de 2000 opgestelde soldaten van alle kanten bewonderen, evenals een aantal paarden. Soms mist er een een hoofd of een hand, maar een kniesoor die daarover valt. Een groepje archeologen is bezig met verdere uitgravingen, want er worden nog steeds dingen in deze put gevonden. Je kan zien hoe ze alles archiveren, schoonmaken en weer in elkaar proberen te puzzelen, want sommige gevonden soldaten zijn in ontelbare stukken gebroken: een geduldwerkje. Je blijft kijken en nieuwe dingen zien. Ik maak foto's, maar weet eigenlijk niet goed waar te beginnen. Op een gegeven moment gooi ik de camera maar in de tas en hang over de railing en geniet van dit prachtige schouwspel.
En na al dat moois een snelle lunch en dan op naar een paar andere highlights van Xi'an: de kleine gans pagode, de stadsmuren en de moslimwijk. Ze kunnen moeilijk op tegen de pracht van 'het leger', maar elk van hen heeft zijn eigen charme en is de moeite van een bezoekje waard.
Ondanks het drukke dagprogramma besluit ik in te gaan op een voorstel van Steven om in de avond naar een show te gaan van het Xi'an Opera House. Hieraan vooraf is een 'Dumpling Diner'. Ik weet niet zo goed wat ik me daarbij moest voorstellen, maar ik ben altijd in voor iets nieuws en onbekends, dus holadijee!! Blijkt dat je gedurende een uur wordt ingewijd in HET gerecht van de regio, de Dumpling. 22 verschillende soorten, van vis tot groentes en van zoete aardappel tot rundvlees ze komen allemaal voorbij met bijbehorende dipsaus, rauwkost en fruit. Heel lekker en zeker de moeite waard. Ik deel mijn tafel met 5 Amerikaanse toeristen. Een van hen is een gezellig pratende student uit Los Angelos, geboren in Taiwan, die 5 maanden door Azië reist. Hij blijkt een studie te doen die erg in de buurt komt van die van Annemarie en wil er alles van weten (dit vind ik één van de grote voordelen van alleen reizen: je ontmoet mensen en hebt de gelegenheid om veel van anderen te leren). Al pratend en etend is de tijd snel om en begint de show. Een kostelijk en kleurrijk schouwspel bestaande uit muzikale delen, zang en dans, aaneen gepraat in het Engels (de zaal zit voor 3/4 vol met Westerse toeristen, dus....). Al met al een geslaagde avond.
De taxirit terug naar het hotel is nog wel even vermeldenswaardig, want mijn gids besluit na ongeveer 5 minuten uit te stappen, omdat dat dichtbij zijn huis is en 'draagt mij over' aan de goede zorgen van de taxichauffeur die, zo blijkt al snel, geen woord Engels spreekt !!!! Argggghh !!!! Nu maar hopen dat ie weet waar ik naartoe moet. Gosh, hier krijg ik toch wel ff de kriebels van. De chauffeur, een jonge knaap van hooguit een jaar of 20, manoeuvreert zijn taxi met gezwinde vaart door het verkeer, voortdurend op zijn mobieltje kijkend en typend. Ik denk nog: laten we hopen dat ie niet op zoek is naar de goede weg naar het hotel, want dan zal je nog wat beleven. Houdt hij ineens het mobieltje voor mijn neus met daarop de vraag of ik voor het eerst in Xi'an ben. Vreselijk opgelucht dat hij alleen probeert om een 'gesprek' op gang te brengen, knik ik van 'ja'. Mijn bange gevoel is ook ineens verdwenen en de rest van de rit verloopt in een soort van hij vraagt - ik geef een-letterige antwoorden - gesprek met de mobiel als tolk LOL. Ik ben echter blij als ik in de verte mijn giga hotel zie opdoemen. Ben weer veilig 'thuis'. Tijd om de tas in te pakken, de was uit te zoeken, die weer klaar is, en lekker te gaan slapen. Morgen op tijd op voor een kort bezoekje aan het museum van de naakte soldaten - ja echt - en dan naar de luchthaven voor de vlucht naar Chengdu en de PANDA'S ...... joepie.
Omdat er in de ochtend tijd is voor en extra excursie bezoek ik op aanraden van Steven een tweede opgraving met soldaten die een aantal jaren na het bekende leger werd ontdekt. Het is niet zo indrukwekkend, maar zeker een bezoekje waard. Hier zijn de soldaten meer soldaatjes, poppen van terracotta met armen van hout en kleding van zijde, de laatste twee zijn in de loop der eeuwen helaas vergaan. Je loopt ondergronds over glazen platen over de opgravingen, waardoor je alles prachtig kan zien. Er is ook een kleine tentoonstelling waar kopieën zijn te zien, zodat je een goede indruk krijgt van hoe ze er werkelijkheid hebben uitgezien. Een leuk uitstapje als je wat tijd over hebt. En daarna op naar .......
Xi'an AirPort, een middelgrote luchthaven. Alle check-in en security handelingen verlopen rustig en vlotjes. Ik drink een heerlijk kopje cappuccino en eet een club-sandwich als lunch, alvorens naar de - gewijzigde - gate te gaan. We vertrekken op tijd en landen zelfs iets voor op de planning in Chengdu, waar het regenachtig en bewolkt is. Mijn volgende gids, Cindy, staat mij al op te wachten en Mr. Liu, de chauffeur rijdt ons door het zeer drukke verkeer naar mijn hotel. Een geweldig mooi hotel, dat alleen niet op mij heeft gerekend ...... of toch wel? Blijkt even iets niet in orde in het systeem en de manager, die erbij is geroepen, verontschuldigd zich uitgebreid en biedt mij een up-grade van mijn kamer en een vrij gebruik van de minibar aan als tegemoetkoming. Hoewel ik het eigenlijk een beetje te gek vind, accepteer ik toch maar!
Vanavond staat een entertainment show en theeceremonie op het programma. Heel eerlijk gezegd had ik er wat meer van verwacht. De 'ceremonie' was niet veel meer dan het drinken van een soort bloementhee, die telkens met heet water werd aangevuld uit vreemd uitziende ketels met enorme lange tuiten. De show op zich was leuk, ondanks het feit dat je de woorden niet verstaat. Helaas is het blijkbaar heel gewoon dat mensen tijdens zo'n show ook nog allerlei andere dingen gaan doen, zoals een massage, op de foto met acteurs, je laten schminken en .... ongelofelijk maar waar .... hun oren laten uitspuiten - Chinese stijl ^^. Al met al een eye (of moet ik zeggen 'ear') opener, maar niet écht een aanrader !!
Volgende morgen op naar een nieuw hoogtepunt: de grote of witte panda. Het Panda Research Centre Chengdu ligt net buiten de stad tegen de heuvels. Het is er erg warm en vochtig. Ideaal voor de beren, maar minder voor mij. Het zweet gutst me na 15 passen uit alle poriën en het lopen, heuvel op, maakt het nog tikkie erger. Maar je moet er wat voor over hebben om dit unieke beest te kunnen zien. Ik weet even niet hoeveel er nog leven in het wild en/of in gevangenschap, maar ze worden met uitsterven bedreigd en dus zullen het er niet veel zijn. Dat is ook de reden dat dit centrum bestaat, waar ze via kunstmatig ingrijpen het aantal beren weer proberen te vergroten en ze zo mogelijk weer in het wild uit te zetten. Op dit moment leven er zo'n 100 beren in dit centrum, van de allerkleinsten (ongeveer een jaar oud) tot volwassen moeders en vaders en alles er tussenin. Mijn eerste kennismaking met dit geweldige beest is bij een groep 2-jarigen, die al van moeders gescheiden leven en leren voor zichzelf te zorgen. Dit laatste is nogal relatief, want ze hoeven niet te zoeken naar of jagen op hun eten, ze krijgen het bij wijze van spreken in de bek gestopt. Leuk voor de toerist, want dit is de kans voor leuke plaatjes te schieten. Eten, m.n. bamboe, doen ze zittend of liggend, waarna het tijd is om achterover of zijwaarts te rollen en ...... te gaan slapen! En met uitzondering van korte speel- en/of vechtmomentjes is dat ook waar de dag van een panda uit bestaat. Neemt niet weg dat ze er vreselijk lief uitzien en enorm fotogeniek zijn. En dat geldt vooral voor de jongsten onder de beren, de baby's. Hoewel ze al bijna een jaar oud zijn, zijn ze de jongsten in dit park. In de komende herfst worden weer jongen verwacht. Hier kan je uren naar kijken. Een opvallend ding is wel dat ze niet zo 'zwart-wit' zijn zoals we gewend zijn van foto's. Oorzaak, heel simpel, het zijn viespeuken, dus hoe ouder, hoe 'vuiler'.
Tweeënhalf uur wandelen we rond, zien nog de rode panda (lijkt veel op een wasbeer, maar dan bruin i.p.v. grijs) en de zwarte zwanen en nemen een snelle lunch in het park, omdat het tijd is om naar het station te gaan voor de rit naar Chongqing (spreek uit 'Tsjonsjing' en niet, zoals ik deed 'Sjongkwing', want je wordt aangekeken of je niet helemaal snugger bent hihihi). Hier start het volgende deel van mijn reis, de cruise over de Yangtze rivier. En daarover de volgende keer meer .......
Opgewacht door Steven, mijn nieuwe gids, rijden we door het drukke verkeer naar het hotel: Grand New World. Een enorm bakbeest met ik weet niet hoeveel kamers, niet bepaald gezellig en zeker niet van het kaliber van Pingyao, maar prima voor twee nachtjes. WIFI geregeld, wasje ingeleverd, geld gepind en wat gegeten en dan nu lekker onderuit en CNN nieuws kijken. Het hotel is gelegen aan de rand van de Moslimwijk met veel winkeltjes en een prachtige moskee en er is dag en nacht leven, maar niet storend.
Na een goed en uitgebreid ontbijt vroeg op pad voor een vol programma dat begint bij, wat ik hoop zal zijn, een van de hoogtepunten van mijn reis: het terracotta leger van Xi'an. En ik wordt niet teleurgesteld. Allereerst moeten we wel even door de gebruikelijke Chinese propaganda molen. Men probeert, m.n. de westerse toerist, de indruk te geven dat je je in een zeer speciale omstandigheid bevind, je bent de gelukkige, zoveelste gast en daarom krijg je de kans iets unieks te gaan zien of meemaken. Ik heb na twee keer door dat dit altijd trucjes zijn om je tot de aankoop van dingen te verleiden. Of je ontmoet, zoals hier, één van de 'vinders' van het terracotta leger, die heel charmant met je op de foto gaat en zijn handtekening in een boek zet dat je dan vervolgens wel moet kopen. Moet er wel een beetje om lachen, want hoe je het ook bekijkt, ze doen het zo achteloos dat het ff duurt voor je het door hebt. Ik koop het boek wel - was t toch van plan - maar trap niet in de 'verhoogde' prijs voor de handtekening (extra kosten Y 200,-). Een grote groep Amerikanen, die na mij binnenkomt heeft 't duidelijk niet door, gezien de commentaren en verbaasde blikken, hilarisch!!
Na een korte wandeling bereik je een plein met vier grote gebouwen. Drie zgn. putten met de beroemde legers en een expositieruimte, waar een permanente tentoonstelling is. De gids manoeuvreert me allereerst naar put 1, de grootste, maar ik heb de Lonely Planet gids niet voor niets en die raden aan om de putten in omgekeerde volgorde te doen voor een maximaal effect. En DAT is wat ik wil, het meeste eruit halen. Het kost even wat overredingskracht, want Chinese gidsen zijn meer van 'wat we altijd doen is goed' en hij snapt totaal niet waarom dat gekke Hollandse mens nou ineens de andere kant uit wil, maar uiteindelijk haalt hij bakzeil. En ben ik even blij dat ik voet bij stuk heb gehouden. Put 3 is nog vrijwel onontgonnen (hoop dat dit het juiste woord is), hier zullen ze volgend jaar beginnen met de opgravingen. Er zijn bij proefopgravingen wel wat soldaten gevonden, die hier in glazen vitrines staan opgesteld. Put 2 is uitgegraven, dit is waarschijnlijk het 'hoofdkwartier' van het leger geweest. Best gaaf om de figuren in 'levende' lijve te zien. Indrukwekkend en erg speciaal. Maar dit is niets bij wat me in put 1. te wachten staat: ONGELOFELIJK !!! Mij krijg je niet snel stil, maar dit is werkelijk om stil van te worden. De put is groter dan een vliegtuighangar en zover je kijken kunt levensgrote terracotta figuren. Je kan rondlopen en de 2000 opgestelde soldaten van alle kanten bewonderen, evenals een aantal paarden. Soms mist er een een hoofd of een hand, maar een kniesoor die daarover valt. Een groepje archeologen is bezig met verdere uitgravingen, want er worden nog steeds dingen in deze put gevonden. Je kan zien hoe ze alles archiveren, schoonmaken en weer in elkaar proberen te puzzelen, want sommige gevonden soldaten zijn in ontelbare stukken gebroken: een geduldwerkje. Je blijft kijken en nieuwe dingen zien. Ik maak foto's, maar weet eigenlijk niet goed waar te beginnen. Op een gegeven moment gooi ik de camera maar in de tas en hang over de railing en geniet van dit prachtige schouwspel.
En na al dat moois een snelle lunch en dan op naar een paar andere highlights van Xi'an: de kleine gans pagode, de stadsmuren en de moslimwijk. Ze kunnen moeilijk op tegen de pracht van 'het leger', maar elk van hen heeft zijn eigen charme en is de moeite van een bezoekje waard.
Ondanks het drukke dagprogramma besluit ik in te gaan op een voorstel van Steven om in de avond naar een show te gaan van het Xi'an Opera House. Hieraan vooraf is een 'Dumpling Diner'. Ik weet niet zo goed wat ik me daarbij moest voorstellen, maar ik ben altijd in voor iets nieuws en onbekends, dus holadijee!! Blijkt dat je gedurende een uur wordt ingewijd in HET gerecht van de regio, de Dumpling. 22 verschillende soorten, van vis tot groentes en van zoete aardappel tot rundvlees ze komen allemaal voorbij met bijbehorende dipsaus, rauwkost en fruit. Heel lekker en zeker de moeite waard. Ik deel mijn tafel met 5 Amerikaanse toeristen. Een van hen is een gezellig pratende student uit Los Angelos, geboren in Taiwan, die 5 maanden door Azië reist. Hij blijkt een studie te doen die erg in de buurt komt van die van Annemarie en wil er alles van weten (dit vind ik één van de grote voordelen van alleen reizen: je ontmoet mensen en hebt de gelegenheid om veel van anderen te leren). Al pratend en etend is de tijd snel om en begint de show. Een kostelijk en kleurrijk schouwspel bestaande uit muzikale delen, zang en dans, aaneen gepraat in het Engels (de zaal zit voor 3/4 vol met Westerse toeristen, dus....). Al met al een geslaagde avond.
De taxirit terug naar het hotel is nog wel even vermeldenswaardig, want mijn gids besluit na ongeveer 5 minuten uit te stappen, omdat dat dichtbij zijn huis is en 'draagt mij over' aan de goede zorgen van de taxichauffeur die, zo blijkt al snel, geen woord Engels spreekt !!!! Argggghh !!!! Nu maar hopen dat ie weet waar ik naartoe moet. Gosh, hier krijg ik toch wel ff de kriebels van. De chauffeur, een jonge knaap van hooguit een jaar of 20, manoeuvreert zijn taxi met gezwinde vaart door het verkeer, voortdurend op zijn mobieltje kijkend en typend. Ik denk nog: laten we hopen dat ie niet op zoek is naar de goede weg naar het hotel, want dan zal je nog wat beleven. Houdt hij ineens het mobieltje voor mijn neus met daarop de vraag of ik voor het eerst in Xi'an ben. Vreselijk opgelucht dat hij alleen probeert om een 'gesprek' op gang te brengen, knik ik van 'ja'. Mijn bange gevoel is ook ineens verdwenen en de rest van de rit verloopt in een soort van hij vraagt - ik geef een-letterige antwoorden - gesprek met de mobiel als tolk LOL. Ik ben echter blij als ik in de verte mijn giga hotel zie opdoemen. Ben weer veilig 'thuis'. Tijd om de tas in te pakken, de was uit te zoeken, die weer klaar is, en lekker te gaan slapen. Morgen op tijd op voor een kort bezoekje aan het museum van de naakte soldaten - ja echt - en dan naar de luchthaven voor de vlucht naar Chengdu en de PANDA'S ...... joepie.
Omdat er in de ochtend tijd is voor en extra excursie bezoek ik op aanraden van Steven een tweede opgraving met soldaten die een aantal jaren na het bekende leger werd ontdekt. Het is niet zo indrukwekkend, maar zeker een bezoekje waard. Hier zijn de soldaten meer soldaatjes, poppen van terracotta met armen van hout en kleding van zijde, de laatste twee zijn in de loop der eeuwen helaas vergaan. Je loopt ondergronds over glazen platen over de opgravingen, waardoor je alles prachtig kan zien. Er is ook een kleine tentoonstelling waar kopieën zijn te zien, zodat je een goede indruk krijgt van hoe ze er werkelijkheid hebben uitgezien. Een leuk uitstapje als je wat tijd over hebt. En daarna op naar .......
Xi'an AirPort, een middelgrote luchthaven. Alle check-in en security handelingen verlopen rustig en vlotjes. Ik drink een heerlijk kopje cappuccino en eet een club-sandwich als lunch, alvorens naar de - gewijzigde - gate te gaan. We vertrekken op tijd en landen zelfs iets voor op de planning in Chengdu, waar het regenachtig en bewolkt is. Mijn volgende gids, Cindy, staat mij al op te wachten en Mr. Liu, de chauffeur rijdt ons door het zeer drukke verkeer naar mijn hotel. Een geweldig mooi hotel, dat alleen niet op mij heeft gerekend ...... of toch wel? Blijkt even iets niet in orde in het systeem en de manager, die erbij is geroepen, verontschuldigd zich uitgebreid en biedt mij een up-grade van mijn kamer en een vrij gebruik van de minibar aan als tegemoetkoming. Hoewel ik het eigenlijk een beetje te gek vind, accepteer ik toch maar!
Vanavond staat een entertainment show en theeceremonie op het programma. Heel eerlijk gezegd had ik er wat meer van verwacht. De 'ceremonie' was niet veel meer dan het drinken van een soort bloementhee, die telkens met heet water werd aangevuld uit vreemd uitziende ketels met enorme lange tuiten. De show op zich was leuk, ondanks het feit dat je de woorden niet verstaat. Helaas is het blijkbaar heel gewoon dat mensen tijdens zo'n show ook nog allerlei andere dingen gaan doen, zoals een massage, op de foto met acteurs, je laten schminken en .... ongelofelijk maar waar .... hun oren laten uitspuiten - Chinese stijl ^^. Al met al een eye (of moet ik zeggen 'ear') opener, maar niet écht een aanrader !!
Volgende morgen op naar een nieuw hoogtepunt: de grote of witte panda. Het Panda Research Centre Chengdu ligt net buiten de stad tegen de heuvels. Het is er erg warm en vochtig. Ideaal voor de beren, maar minder voor mij. Het zweet gutst me na 15 passen uit alle poriën en het lopen, heuvel op, maakt het nog tikkie erger. Maar je moet er wat voor over hebben om dit unieke beest te kunnen zien. Ik weet even niet hoeveel er nog leven in het wild en/of in gevangenschap, maar ze worden met uitsterven bedreigd en dus zullen het er niet veel zijn. Dat is ook de reden dat dit centrum bestaat, waar ze via kunstmatig ingrijpen het aantal beren weer proberen te vergroten en ze zo mogelijk weer in het wild uit te zetten. Op dit moment leven er zo'n 100 beren in dit centrum, van de allerkleinsten (ongeveer een jaar oud) tot volwassen moeders en vaders en alles er tussenin. Mijn eerste kennismaking met dit geweldige beest is bij een groep 2-jarigen, die al van moeders gescheiden leven en leren voor zichzelf te zorgen. Dit laatste is nogal relatief, want ze hoeven niet te zoeken naar of jagen op hun eten, ze krijgen het bij wijze van spreken in de bek gestopt. Leuk voor de toerist, want dit is de kans voor leuke plaatjes te schieten. Eten, m.n. bamboe, doen ze zittend of liggend, waarna het tijd is om achterover of zijwaarts te rollen en ...... te gaan slapen! En met uitzondering van korte speel- en/of vechtmomentjes is dat ook waar de dag van een panda uit bestaat. Neemt niet weg dat ze er vreselijk lief uitzien en enorm fotogeniek zijn. En dat geldt vooral voor de jongsten onder de beren, de baby's. Hoewel ze al bijna een jaar oud zijn, zijn ze de jongsten in dit park. In de komende herfst worden weer jongen verwacht. Hier kan je uren naar kijken. Een opvallend ding is wel dat ze niet zo 'zwart-wit' zijn zoals we gewend zijn van foto's. Oorzaak, heel simpel, het zijn viespeuken, dus hoe ouder, hoe 'vuiler'.
Tweeënhalf uur wandelen we rond, zien nog de rode panda (lijkt veel op een wasbeer, maar dan bruin i.p.v. grijs) en de zwarte zwanen en nemen een snelle lunch in het park, omdat het tijd is om naar het station te gaan voor de rit naar Chongqing (spreek uit 'Tsjonsjing' en niet, zoals ik deed 'Sjongkwing', want je wordt aangekeken of je niet helemaal snugger bent hihihi). Hier start het volgende deel van mijn reis, de cruise over de Yangtze rivier. En daarover de volgende keer meer .......
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
