Masada en een Oase
Door: JolandeSchoenmaker
Blijf op de hoogte en volg Jolande
01 Augustus 2011 | Israel, Jeruzalem
Zaterdag 30 juli
Weekend !!! En wij gaan op pad naar de woestijn. Vandaag staat een bezoek aan de vesting Massada op het programma. Aan alle kanten zijn we gewaarschuwd voor de hitte en een gewaarschuwd mens telt ook hier voor twee, dus hebben we ons gewapend met petten, zonnebrandcrème en liters water om een zonnesteek dan wel uitdroging te lijf te gaan.
De rit naar Massada gaat via de West Bank, langs Jericho en richting de Dode Zee. Over de Dode Zee weg zakken we af naar het zuiden. Vlak voor we de vesting bereiken, ligt aan de rechter kant van de weg de oase Ein Gedi. Volgens Uriah bestaat er een kleine kans dat we hier, zo vroeg in de ochtend (ja zo vroeg zijn we weer vertrokken), ibexen en klipdassen kunnen zien. Deze inheemse dieren worden zeldzamer en zeldzamer, dus de kans is klein, maar Uriah wil toch een poging wagen. We rijden langzaam door het lager gelegen deel van het reservaat als er plotseling een kudde ibexen voor onze bus de weg over steekt. Ook nu weer klinken de Oh’s en Ah’s door de bus. Het zijn prachtige diertjes. De kudde bestaat uit 1 alphamannetje, vele wijfjes en tig jonge kalfjes die parmantig midden op de weg blijven staan en waarschijnlijk net zo nieuwsgierig zijn naar die blanke toeschouwers in dat rare blikken ding als wij naar hen.
We zien geen klipdas, hoe Uriah ook zijn best doet. Dus na enige heen-en-weer gerijd besluiten we dat het genoeg is en we onze weg richting Massada gaan hervatten. Dit is nog maar een paar kilometer. De vesting is vanaf grote afstand al te zien en maakt in al zijn woeste en immense grote veel indruk op ons. We parkeren de bus in de parkeergarage onder de kabelbaan. In ‘vroegere’ tijden moest de toerist ruim 45 minuten bergop wandelen via het overbekende Snake Trail. Een inspanning die zijn weerga niet kent, zeker in de zomer als temperaturen oplopen tot ver boven de 45 graden Celsius. Eigenlijk was ik van plan dit pad te bewandelen, want de kabelbaan ziet er in mijn hoogtevrees-ogen niet bepaald aantrekkelijk uit. De rest van de groep moest mij met alle overredingskracht die ze in zich hadden tegenhouden – duhhhh. Dus kreeg verstand de overhand en liet ik me overhalen toch met hen de kabelbaan te beklimmen. Ik heb hiervan achteraf geen spijt gekregen. Het tochtje was kort en niet zo creepy als ik van te voren had vermoed. En bovengekomen bleek de temperatuur enorme hoogten te hebben bereikt ( ruim 37 graden en dat om 9 uur in de ochtend!!) en was de kans groot geweest, dat ik de weg via het pad nooit zou hebben voltooid !!!
De vesting Massada blijkt een zeer indrukwekkend bolwerk te zijn dat op 3 momenten in de geschiedenis van Israël een zeer belangrijke rol heeft gespeeld. Achtereenvolgens waren het: Herodus, de Zeloten (van wie we het beroemde verhaal van Massada kennen) en de Byzantijnse Monniken. Alle 3 lieten ze bouwwerken achter, die natuurlijk voor het grootste deel zijn verdwenen of tot ruïnes vergaan. Archeologisch onderzoek heeft veel blootgelegd en men heeft geprobeerd om enkele gebouwen te restaureren. Opvallende gebouwen zijn o.a. het paleis van Herodus, het badhuis en het enorme complex van magazijnen waar voor maanden aan levensmiddelen konden worden opgeslagen. Water haalde men uit de berg zelf, waar natuurlijk waterbronnen zaten alsook cisternen die volliepen met regenwater.
Al met al is dus een klein wonder dat de rebellen, die rond 70 na Chr. zichzelf op Massada hadden verschanst, tegen de Romeinen geen belegering van maanden hebben kunnen afdwingen. Voorraden genoeg, ze hadden het waarschijnlijk maanden of zelfs jaren kunnen uithouden. De Romeinse generaal besloot echter om een doorbraak te forceren. Slimme jongens die Romeinen. Maar het verhaal had wel een heel treurig einde: de dood van over 1000 joodse mannen, vrouwen en kinderen door eigen hand. Mede daardoor is de vesting een bijzonder plek, waar je niet anders dan met diep respect kan rondwandelen en proberen je te verplaatsen in de mens die hier ooit woonde, werkte, vocht, geloofde en stierf.
We verlaten Massada zoals we gekomen zijn, met de kabelbaan. Omdat het in de vesting zo verschrikkelijk heet was, smachten we naar een beetje verfrissing. We keren daarom terug naar Ein Gedi om daar op zoek te gaan naar de watervallen van David. Ein Gedi bestrijkt een groot gebied met een kibboets, een oase en een enorm reservaat, dat overdag voor toeristen toegankelijk is. Voor de fanatieke wandelaars onder ons, er zijn diverse wandelroutes uitgezet in dit gebied. Allen gaan ze berg op. De routes zijn gelabeld naar moeilijkheidsgraad en kunnen tussen de 1 tot 5 uren in beslag nemen. Men wordt in de brochure uitdrukkelijk verzocht niet zijn eigen vermogen te hoog in te schatten. Dit heeft menig wandelaar namelijk al in grote problemen gebracht.
Wij ondernemen wat we aankunnen: de kortste en makkelijkste route van ongeveer een ½ uur naar de 1e waterval. De meiden blijven daar achter en de jongens lopen nog naar de volgende waterval door en gaan daar ook even ‘koppie onder’. De meiden ontdekken zittend in de schaduw wel een van de zeldzame klipdassen in een boom. Zo zie je maar dat je soms je krachten moet bundelen en heel soms is het zinnig je krachten te spreiden ………… gaaf beestje hoor die klipdas. Het is volgens ons een soort van kruising tussen een marmot, een eekhoorn en een koala. Dus als jullie interesse is gewekt: zie de foto !!
Ein Gedi is een aanrader en in elk ander seizoen ook zeker voor een langere wandeling. Wij verlaten het reservaat om onderweg een broodje kebab tot ons te nemen en rijden dan richting Jeruzalem.
Onderweg slaat Uriah een zijweggetje in dat ons brengt in 'the middle of nowhere'. Als we stoppen zitten we in een dorre woestenij met voor ons een klein heuveltje met bovenop een kruis. We vragen ons af wat hier te zien zal zijn. Als we boven op de heuvel staan vallen de monden open van verbazing. Vanaf de heuvel hebben we uitzicht op een kloof en in die kloof ligt een groene oase en een klooster: St. George. Met recht een pareltje in de woestijn.
Uriah laat ons net buiten de muren van Jeruzalem nog een paar hot spots zien. Als eerste rijden we naar Gethsemane. Letterlijke betekenis: olijfpers, maar bij de meeste mensen bekend als de tuinen waarin Jezus zijn laatste nacht doorbracht met zijn discipelen en waar hij werd gearresteerd. Van de tuin zelf is niet veel meer over. Er staat, zoals op bijna elk stukje ‘heilige grond’ in Jerusalem (en Israël trouwens), ook hier een enorme kerk. Onze kleding is helaas niet decent genoeg om de kerk in te mogen, maar we krijgen wel een aardige indruk van het gebouw. Naast de kerk staat een oude olijfboom waarvan men blijkbaar heeft kunnen vaststellen dat deze waarschijnlijk ongeveer 2000 jaar oud is. Dus zou hij ‘Jezus kunnen hebben gezien’, letterlijk wel te verstaan.
Van Gethsemane rijden we de olijfberg op. Vanaf een mooi punt kijken we nu over de oude stad uit. M.n. de zuidoost hoek waar de Tempelberg, de gouden koepel van de Rots moskee, de Al Akhsa moskee is van hier prachtig te zien. Overal, zover het oog rijkt, zien we graven tegen de helling van de olijfberg en buiten de muren van de oude stad. Graven van joden, christenen en islamieten gebroederlijk bij elkaar (let wel ik zeg niet door elkaar !!!). Hele dure graven ook, want wie hier begraven ligt maakt schijnbaar grote kant bij de dag des Oordeels opgenomen te worden in het Koninkrijk Gods dat dan komen gaat.
Voor vandaag zit de trip er op. We hebben een lange en best zware dag achter de rug en onze voetjes zijn toe aan rust en verkoeling. We strekken ons allen voor een paar uurtjes languit op onze bedjes tot het diner, dat we dit keer nuttigen in de Palm Garden, de lounge bar van het hotel dat gevestigd is in de tuin. Daarna lekker op tijd naar bed, want ook morgen is het weer vroeg dag om het oude Jerusalem te ontdekken. Voor mij een van de hoogtepunten van deze reis. Ik kan niet wachten.
Weekend !!! En wij gaan op pad naar de woestijn. Vandaag staat een bezoek aan de vesting Massada op het programma. Aan alle kanten zijn we gewaarschuwd voor de hitte en een gewaarschuwd mens telt ook hier voor twee, dus hebben we ons gewapend met petten, zonnebrandcrème en liters water om een zonnesteek dan wel uitdroging te lijf te gaan.
De rit naar Massada gaat via de West Bank, langs Jericho en richting de Dode Zee. Over de Dode Zee weg zakken we af naar het zuiden. Vlak voor we de vesting bereiken, ligt aan de rechter kant van de weg de oase Ein Gedi. Volgens Uriah bestaat er een kleine kans dat we hier, zo vroeg in de ochtend (ja zo vroeg zijn we weer vertrokken), ibexen en klipdassen kunnen zien. Deze inheemse dieren worden zeldzamer en zeldzamer, dus de kans is klein, maar Uriah wil toch een poging wagen. We rijden langzaam door het lager gelegen deel van het reservaat als er plotseling een kudde ibexen voor onze bus de weg over steekt. Ook nu weer klinken de Oh’s en Ah’s door de bus. Het zijn prachtige diertjes. De kudde bestaat uit 1 alphamannetje, vele wijfjes en tig jonge kalfjes die parmantig midden op de weg blijven staan en waarschijnlijk net zo nieuwsgierig zijn naar die blanke toeschouwers in dat rare blikken ding als wij naar hen.
We zien geen klipdas, hoe Uriah ook zijn best doet. Dus na enige heen-en-weer gerijd besluiten we dat het genoeg is en we onze weg richting Massada gaan hervatten. Dit is nog maar een paar kilometer. De vesting is vanaf grote afstand al te zien en maakt in al zijn woeste en immense grote veel indruk op ons. We parkeren de bus in de parkeergarage onder de kabelbaan. In ‘vroegere’ tijden moest de toerist ruim 45 minuten bergop wandelen via het overbekende Snake Trail. Een inspanning die zijn weerga niet kent, zeker in de zomer als temperaturen oplopen tot ver boven de 45 graden Celsius. Eigenlijk was ik van plan dit pad te bewandelen, want de kabelbaan ziet er in mijn hoogtevrees-ogen niet bepaald aantrekkelijk uit. De rest van de groep moest mij met alle overredingskracht die ze in zich hadden tegenhouden – duhhhh. Dus kreeg verstand de overhand en liet ik me overhalen toch met hen de kabelbaan te beklimmen. Ik heb hiervan achteraf geen spijt gekregen. Het tochtje was kort en niet zo creepy als ik van te voren had vermoed. En bovengekomen bleek de temperatuur enorme hoogten te hebben bereikt ( ruim 37 graden en dat om 9 uur in de ochtend!!) en was de kans groot geweest, dat ik de weg via het pad nooit zou hebben voltooid !!!
De vesting Massada blijkt een zeer indrukwekkend bolwerk te zijn dat op 3 momenten in de geschiedenis van Israël een zeer belangrijke rol heeft gespeeld. Achtereenvolgens waren het: Herodus, de Zeloten (van wie we het beroemde verhaal van Massada kennen) en de Byzantijnse Monniken. Alle 3 lieten ze bouwwerken achter, die natuurlijk voor het grootste deel zijn verdwenen of tot ruïnes vergaan. Archeologisch onderzoek heeft veel blootgelegd en men heeft geprobeerd om enkele gebouwen te restaureren. Opvallende gebouwen zijn o.a. het paleis van Herodus, het badhuis en het enorme complex van magazijnen waar voor maanden aan levensmiddelen konden worden opgeslagen. Water haalde men uit de berg zelf, waar natuurlijk waterbronnen zaten alsook cisternen die volliepen met regenwater.
Al met al is dus een klein wonder dat de rebellen, die rond 70 na Chr. zichzelf op Massada hadden verschanst, tegen de Romeinen geen belegering van maanden hebben kunnen afdwingen. Voorraden genoeg, ze hadden het waarschijnlijk maanden of zelfs jaren kunnen uithouden. De Romeinse generaal besloot echter om een doorbraak te forceren. Slimme jongens die Romeinen. Maar het verhaal had wel een heel treurig einde: de dood van over 1000 joodse mannen, vrouwen en kinderen door eigen hand. Mede daardoor is de vesting een bijzonder plek, waar je niet anders dan met diep respect kan rondwandelen en proberen je te verplaatsen in de mens die hier ooit woonde, werkte, vocht, geloofde en stierf.
We verlaten Massada zoals we gekomen zijn, met de kabelbaan. Omdat het in de vesting zo verschrikkelijk heet was, smachten we naar een beetje verfrissing. We keren daarom terug naar Ein Gedi om daar op zoek te gaan naar de watervallen van David. Ein Gedi bestrijkt een groot gebied met een kibboets, een oase en een enorm reservaat, dat overdag voor toeristen toegankelijk is. Voor de fanatieke wandelaars onder ons, er zijn diverse wandelroutes uitgezet in dit gebied. Allen gaan ze berg op. De routes zijn gelabeld naar moeilijkheidsgraad en kunnen tussen de 1 tot 5 uren in beslag nemen. Men wordt in de brochure uitdrukkelijk verzocht niet zijn eigen vermogen te hoog in te schatten. Dit heeft menig wandelaar namelijk al in grote problemen gebracht.
Wij ondernemen wat we aankunnen: de kortste en makkelijkste route van ongeveer een ½ uur naar de 1e waterval. De meiden blijven daar achter en de jongens lopen nog naar de volgende waterval door en gaan daar ook even ‘koppie onder’. De meiden ontdekken zittend in de schaduw wel een van de zeldzame klipdassen in een boom. Zo zie je maar dat je soms je krachten moet bundelen en heel soms is het zinnig je krachten te spreiden ………… gaaf beestje hoor die klipdas. Het is volgens ons een soort van kruising tussen een marmot, een eekhoorn en een koala. Dus als jullie interesse is gewekt: zie de foto !!
Ein Gedi is een aanrader en in elk ander seizoen ook zeker voor een langere wandeling. Wij verlaten het reservaat om onderweg een broodje kebab tot ons te nemen en rijden dan richting Jeruzalem.
Onderweg slaat Uriah een zijweggetje in dat ons brengt in 'the middle of nowhere'. Als we stoppen zitten we in een dorre woestenij met voor ons een klein heuveltje met bovenop een kruis. We vragen ons af wat hier te zien zal zijn. Als we boven op de heuvel staan vallen de monden open van verbazing. Vanaf de heuvel hebben we uitzicht op een kloof en in die kloof ligt een groene oase en een klooster: St. George. Met recht een pareltje in de woestijn.
Uriah laat ons net buiten de muren van Jeruzalem nog een paar hot spots zien. Als eerste rijden we naar Gethsemane. Letterlijke betekenis: olijfpers, maar bij de meeste mensen bekend als de tuinen waarin Jezus zijn laatste nacht doorbracht met zijn discipelen en waar hij werd gearresteerd. Van de tuin zelf is niet veel meer over. Er staat, zoals op bijna elk stukje ‘heilige grond’ in Jerusalem (en Israël trouwens), ook hier een enorme kerk. Onze kleding is helaas niet decent genoeg om de kerk in te mogen, maar we krijgen wel een aardige indruk van het gebouw. Naast de kerk staat een oude olijfboom waarvan men blijkbaar heeft kunnen vaststellen dat deze waarschijnlijk ongeveer 2000 jaar oud is. Dus zou hij ‘Jezus kunnen hebben gezien’, letterlijk wel te verstaan.
Van Gethsemane rijden we de olijfberg op. Vanaf een mooi punt kijken we nu over de oude stad uit. M.n. de zuidoost hoek waar de Tempelberg, de gouden koepel van de Rots moskee, de Al Akhsa moskee is van hier prachtig te zien. Overal, zover het oog rijkt, zien we graven tegen de helling van de olijfberg en buiten de muren van de oude stad. Graven van joden, christenen en islamieten gebroederlijk bij elkaar (let wel ik zeg niet door elkaar !!!). Hele dure graven ook, want wie hier begraven ligt maakt schijnbaar grote kant bij de dag des Oordeels opgenomen te worden in het Koninkrijk Gods dat dan komen gaat.
Voor vandaag zit de trip er op. We hebben een lange en best zware dag achter de rug en onze voetjes zijn toe aan rust en verkoeling. We strekken ons allen voor een paar uurtjes languit op onze bedjes tot het diner, dat we dit keer nuttigen in de Palm Garden, de lounge bar van het hotel dat gevestigd is in de tuin. Daarna lekker op tijd naar bed, want ook morgen is het weer vroeg dag om het oude Jerusalem te ontdekken. Voor mij een van de hoogtepunten van deze reis. Ik kan niet wachten.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
