Wadi Rum Experience part 2

Woensdag 20 juli

We zouden vanochtend iets speciaals gaan doen, maar door de grote drukte aldaar kregen we het advies dit een dag uit te stellen. Geen probleem wat ons betreft. We waren allemaal behoorlijk van de leg door de lange drukke reisdag van gisteren en een beetje uitslapen, rondlummelen en bijkomen paste dan ook helemaal in ons straatje.

De morgen hebben we dus nuttig besteed met wat leeswerk, een spelletje en vooral veel liggen en genieten. De warmte, het was ruim boven de 40 graden, was prima vol te houden in de schaduw. Ons kamp, het Jabal Rum Camp is een typisch Wadi Rum kamp. Vele rijen vierkante tenten, een buitenruimte waar gegeten en gedronken wordt en dit alles omgeven door muren. Buiten de muren vinden we de voortekenen van een van de mooiste natuurgebieden ter wereld: Wadi Rum.

Eerst even over de naam. Wadi Rum betekend zoveel als vallei van het schransen. Ja echt, volgens onze gids is Rum een bedoeïenen woord voor de wijze waarop kamelen eten. En voor de duidelijkheid je spreekt Rum niet uit als het Nederlandse ‘rum’, maar zoals Johnny ‘Captain Jack Sparrow’ Depp het doet in de beroemde zin: ‘Why is de rum gone?’

En dit prachtige natuurgebied is het doel van onze middag excursie. We ondernemen een 4WD safari met onze gids en een andere chauffeur Khalid. Plan was een trip van ongeveer 2 uur, maar we maken er 4 uur van om ook het verst geleden punt te kunnen bereiken. Daar kunnen we de Umm Fruth Rock Bridge beklimmen. Voor velen, ook voor mensen die nooit in Jordanië zijn geweest, een heel bekend plaatje. Voordat we het gebied zelf ingaan bezoeken we het Visitors Centre.

Hier merken we voor het eerst dat we in het laagseizoen naar Jordanië zijn gekomen. Er is bijna niemand te bekennen. Scheelt een hoop in de drukte en er zijn geen rijen bij de kassa, de winkels en nog belangrijker ……… voorde 3 vrouwen in elk geval ……. de WC’s. Tis wel te begrijpen waarom het zo rustig is, want we worden ongenaakbaar blootgesteld aan de venijnig brandende zon en verzengende hitte …. heerlijk!!

Er staat gelukkig ook een lekker briesje over de vlakte en als we rijden is het briesje ineens een flinke bries van bijna windkracht 8. Hoeden, petten en alle overige materialen dienen dan stevig vastgeketend te worden om te voorkomen dat alles wegwaait.

Hobbelend door het warme rulle zand verbazen we ons over zoveel moois. Uniek en grillig, prachtige kleuren en af en toe ook nog wat groens. Onvoorstelbaar dat er in zo’n woesternij nog dingen kunnen groeien. We beklimmen zandduinen en de boven genoemde bridge. De eerste is slecht voor de voetzolen, de tweede een beetje creepy vanwege de hoogte en het smalle streepje rots waarop moet worden gebalanceerd.

Het laatste doel van de ‘safari’ is een beklimming van een kleine heuvel vanwaar we een prachtige zonsondergang meemaken. Een sprookjesachtig einde van een heerlijke dag. We hebben de smaak te pakken en smachten naar meer. Morgen dan maar.

Donderdag 21 juli

Onze laatste ochtend in de Wadi Rum begint met iets heel speciaals. En we zijn nog meer verlangend, omdat we er een dagje langer op hebben moeten wachten: een vlucht met een hete luchtballon over de vlaktes nabij de Wadi Rum bij zonsopkomst. Half 6 reveille – klinkt beter dan ‘opstaan’ op dat tijdstip – en om 6 uur verzamelen. Een kort ritje, ballonnetje opblazen – wat een inhoud hebben die Jordaanse longen – en dan is het zover.

Met enig onnatuurlijk klauterwerk, dat er natuurlijk erg charmant uitziet, betreden we de ‘ultramagic’. Blijkbaar een begrip in de ‘luchtballon-wereld’, maar voor ons leken een non-begrip. Ennieweejs het is een ballon met enorme mand, verdeeld in 5 vakken. Vier aan de korte einden om de passagiers het mooiste uitzicht te bieden en 1 in het midden voor piloot – ja echt zo heet dat, wist ik veel – en 4 enorme gastanks gevuld met ‘butagas gecombineerd met stikstof’. Als je nog niet de bibbers had dan kreeg je ze nu wel, wetende dat je met je strakke lijf (van de zenuwen wel te verstaan) op een giga bom zit. Niet aan denken dus en genieten van de rush en het uitzicht.

En dat laatste is werkelijk fenomenaal. Ik, die niet helemaal vrij is van acrofobie oftewel hoogtevrees, ben helemaal in de wolken, waar geen wolkje te bekennen valt. Binnen no time zitten we op een hoogte van 2500 ft. en vliegen ongeveer 19 mijlen per uur. Wat je dan ziet en beleeft is met geen pen te beschrijven. Ik zal dan geen poging doen en de liefhebber slechts doorverwijzen naar de foto’s die ik hopelijk vandaag ook nog zal plaatsen.

Na terugkomst in het kamp is het tijd voor het ontbijt, een snelle douche en inpakken. Onze Wadi Rum Experience is zo goed als voorbij. Vandaag vertrekken we naar Petra. Dit moet een van de hoogte punten worden van onze reis. Ruim twee dagen zullen we daar doorbrengen. Bring it on, ik heb er zin in.