So Incredible - Petra

Donderdag 21 juli

Het is rond 2 uur in de middag als we, toch wel enigszins vermoeid van alle opgedane indrukken van de afgelopen dagen, aankomen in Petra. Een nietszeggend plaatsje in de Wadi Mussa oftewel de Vallei van Mozes. Genoemd naar de bron van Mozes, die ergens hoog in de heuvels rond Petra verborgen ligt. Ik moet bekennen dat ik niet erg Bijbelvast ben, maar het verhaal van Mozes die met zijn staf tegen en rots slaat en er op miraculeuze wijze water uit begint te stromen om de naar water smachtende Israëlieten te laven, dat ken ik wel. Al was het alleen maar door de mooie plaat die er van dit verhaal in de zondagschool hing waar ik als heel jong ding ooit heen ging.

Petra dus stelt niet zoveel voor. Het is een stoffig, rommelig tegen de heuvels opgebouwd regionaal stadje zonder verdere betekenis ware het niet dat hier vlak bij in de bergen, rond het jaar 1812 door ene Zwitserse meneer Burckhardt de overblijfselen van een stad, gesticht door de Nabateeërs, werd herontdekt. Let wel ‘her-‘ want de stad zelf is al ruim 2000 jaar oud. Na de val van de Nabateeër beschaving eeuwen geleden (volgens mij zijn ook zij ooit door de Romeinen ingelijfd) raakte de plaats in de vergetelheid. Tot 1812 werd de stad bevolkt door de bedoeïenen. Daarna door hordes toeristen.

En wij zijn slechts een paar van die gekken, die midden in de zomer als het daar zo tegen de 40 graden is gaan rond kijken. Maar wij zijn dan wel weer zo wijs om onze krachtsinspanning te verdelen en rustig op te bouwen. En wel door de eerste avond mee te lopen met de Petra by night excursie. Oftewel te voet ruim 1800 meter lopen (heen heuvel af, terug heuvel op) op een pad dat wisselt van beton naar grote keien naar zand naar iets dat geen naam heeft maar onze enkels dermate aan diggelen helpt dat mijn kennis van ‘de enkel’ uit het triage boek later die avond zeker van pas komt en we enigszins bevreesd zijn voor de dag van morgen.

Het pad word aan weerszijden versiert met een soort van lampionnetjes. Het is een prachtig gezicht, maar helpen doet het niet veel. Het eerste deel van het pad (zo’n 650 meter) leidt richting de ingang van de kloof of Siq genaamd. Dan stappen we – zwijgend om volgens de gids optimaal te genieten van al het moois om ons heen ….. tja …. By night – de Siq in en stappen we nog 1200 meter al slingerend rond. Dan uiteindelijk komen we vanuit de kloof op een soort van plein waar nog veeeeeeel meer lampionnetjes staan. Hier worden we getrakteerd op hete thee met salie en een tweetal muziek stukken gespeeld op traditionele Bedoeïenen instrumenten. Bijzonder !!

Het is een inspannende, leuke, warme en ook wel unieke ervaring geweest deze Petra by night. Ik weet niet of het nou echt een aanrader is, maar wie houd van romantische uitstapjes en niet bang is het risico te lopen de volgende dag met zijn pootje omhoog te moeten zitten en dus de echte excursie naar Petra te moeten missen voor hen is het zeker iets om mee te maken.

Wij zijn blij erbij geweest te zijn, maar ik zou het niet nog eens doen. Nee dan morgen, Petra by day, wat een vooruitzicht !!!

Vrijdag 22 juli

De dag begint vroeg, het wordt al een gewoonte. We willen voor de ergste hitte aan een flink stuk van Petra achter de kiezen hebben. Wat ons het eerste opvalt nu we de toegangsweg naar de Siq bij daglicht zien, zijn de vele uit de rotsen gehouwen beelden en façades. Deze had ik natuurlijk verwacht IN Petra zelf, maar hier? Nee dat zeker niet. Johan had zijn huiswerk wel gedaan en was minder verbaast en staat driftig te fotograferen, terwijl ik, nauwelijks van de schrik bekomen al het moois op me laat inwerken. Als dit een voorproefje is van wat er komen gaat, dan wil ik snel verder lopen.

Dan bereiken we de Siq en die is werkelijk adembenemend. De breedte van de doorgang varieert van 3 tot 9 meter. De hoogte van de wanden van 30 tot 90 meter. Af en toe lijkt het of de wanden elkaar bovenaan aanraken waardoor het lijkt of je door een grot loopt. Her en der zien we bomen en struiken als het ware uit de rots groeien. Onvoorstelbaar dat er op een plek zo dor en droog nog leven te bespeuren valt.

Nogal onderste boven van alle fraais wandelen we rustig door de Siq, totdat onze gids ons laat stoppen. Ons tegen de linker wand van de Siq zet met de mededeling dat we nu alleen nog maar naar de grond mogen kijken. Terugdenkend aan de avond er voor en de wrede voetmarteling die we toen moesten doorstaan, doen we keurig wat hij van ons vraagt. Dan zegt hij: ”en nu kijken”. En we zijn met zijn 6-en in totale oh-en-ah-stemming, want voor ons ligt de beroemde ‘Indiana Jones klassieker’, de schatkamer van Petra (zie foto’s). Stilletjes naderen we dit schouwspel, dat na de vele verstreken jaren natuurlijk enigszins is gebutst en gedeukt is, maar dat nog steeds een uitstraling heeft waar we allemaal stil van worden. Twee verdiepingen hoog, de beneden verdieping ook nog eens uitgehakt en van een 3tal kamer voorzien is ze een plaatje. En dan te bedenken dat dit allemaal met de hand uit de rots is gehakt. Petje af voor zoveel vakmanschap.

We blijven even plakken bij de schatkamer voor foto’s – natuurlijk – en een korte uitleg, voordat we onze weg vervolgen. WE zullen de beroemde Klassieke tour maken. Ruim 2 kilometer lang, waarlangs we ongeveer 80% van de in Petra aanwezige bouwwerken kunnen bewonderen. De temperatuur is inmiddels al behoorlijk opgelopen en het is nog niet eens 9 uur. Voorzien van water en de nodige versnaperingen, lees lacrisol en druivensuiker, zetten we onszelf in gang en lopen langzaam afdalend naar de straat der graven, de koningsgraven, de grote tempel, het paleis van de Prinses en vele, vele andere.

Aan het einde van deze tour, geeft de gids ons de mogelijkheid om of het ver weggelegen klooster (900 treden), de offerplaats (600 treden) of de koningsgraven (200 treden) zelf te bezoeken, of ….. laatste keuze langzaam terug te lopen richting hotel. Dit laatste, een totale wandeling van ruim 4 kilometer vals plat oplopend zal met deze hitte, ongeveer 1 ½ uur in beslag nemen denkt hij. Het klooster en de offerplaats vallen na enige discussie af. Reden: teveel treden voor onze ongetrainde en al enigszins beschadigde enkels. Johan, Sanne en ik besluiten nog wat dingen nader te bekijken o.a. de byzantijnse kerk en de grote tempel. De andere 3 kiezen voor de laatste optie.

We houden allemaal pauze bij een ‘kroeg’ waar lunchpakketjes klaarliggen (voorzien van: brood, yoghurt, tomaat, sinaasappel, pakje drinken, koekjes, smeerkaas en bestek, dus prima in orde) en we wat te drinken tot ons nemen. Dan ga ik ook terug naar het hotel, alleen, terwijl Johan en Sanne alsnog de 200 treden richting de koningsgraven trotseren. Mijn terugtocht blijkt niet zo ‘alleen’ te zijn als ik had gedacht. Drie keer loop ik op met een groepje/paar mensen die ik onderweg tegen het lijf ben gelopen. Het zijn achtereenvolgend: een groep romeinen, een Jordaanse broer en zus uit Irbid en een groep studenten en hun 2 docenten van de Universiteit van Ohio. Vooral die laatste groep, met wie ik het laatste stuk loop, is een gezellige roedel jonge honden. En deze oude taart geeft zich niet gauw gewonnen als blijkt dat de groep vrij vlotjes de klim naar de poort neemt en ik zelf bijna puffend en steunend aankom. Maar ik heb het gehaald ……. Ja, de oudjes doen het nog goed !!!

De rest van de middag verzamelen we ons one by one bij het buitenzwembad en genieten van de zon om onze gestreste spieren te ontspannen, het steenkoude water om de voetjes en vooral de enkeltjes weer in het gareel te krijgen en overheerlijke drankjes voor de moraal. Een afsluiter van weer een geweldige dag.